...ΚαΡαΜπΟυΖοΥκΛήΔεΣ...

κάποιοι θα γιορτάσουν αλλιώς... Σε αίθουσες αναμονής στα όρια της Υπομονής μόνος περίμενα Και μου την πέφτανε εκεί όλο περιθωριακοί και υποκείμενα Στα πόδια μου σακ ντε βουαγιάζ στ’ αυτιά μου RnB και Jazz στο χέρι ζύθος με μάτι να γυαλίζει σαν βουτυρωμένο κρουασάν μέσα στο πλήθος Έκανα γνωριμίες και στο λερωμένο το παρκέ ξάπλωσα αρίδες Συζήτησα με ποντικούς κι έζησα απίστευτα κους κους με κατσαρίδες Χόρεψα μόνος μου ταγκό κι έμαθα να μιλάω αργκό κόντρα στο ρεύμα Και -η μνήμη μου αν δε μ’ απατά- κάποτε είχα και λεφτά για γνήσιο γεύμα Το ευχαριστιόμουν’ ασφαλώς μα δε γινόταν δυστυχώς πλέον να θάλλω σε αυτές τις συναναστροφές αφού είχα προδιαγραφές για κάτι άλλο Μέσα μου ένας ορυμαγδός από φωνές που λέγαν’ πως πρέπει να φύγω γιατί το μέλλον μου εκεί δεν είχε μια προοπτική να φτιάξει λίγο Μετά, κάποιες χρονιές ντεμέκ μια στο αμπάρι μια στο deck μια πίσω πάλι να παλαντζάρω εδώ κι εκεί μέχρι να δω στην τελική πού θα με βγάλει Προσεχτικά τα βήματα κρατώντας τα προσχήματα στο όριο πάνω τώρα έ

Σου τα ‘δινα κολλαριστά κι εσύ μου τα λεγες πλαστά τώρα ό,τι έκανα το μετανιώνω με καταχρέωσες κι όλο πληρώνω Στα ακούμπαγα κανονικά χάρισμα κι όχι δανεικά και το αποτέλεσμα και η ουσία μου βάλαν’ το όνομα στον Τειρεσία Εγώ χρωστώ στη Μιχαλού κι εσύ τα τρως τώρα αλλού σε ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα γι αυτό με τσάκισες στα χρέη καριόλα για πάρτη σου είχα δυο δουλειές κι εσύ Martini με ελιές εσένα σε ένοιαζαν τα μανικιούρια κι εγώ στον κώλο μου είχα τα αγγούρια Με άφησες κι ησύχασα (τώρα δουλεύω στη Χασιά) Κάνω θελήματα σε ένα χασάπη Αυτά έχει ο έρωτας. Έτσι είν’ η αγάπη…

Σε αυτό τον κόσμο ο άνθρωπος όλο αναρωτιέται για της ζωής το νόημα παιδεύεται χτυπιέται τα ίδια τα προβλήματα κι εγώ αντιμετωπίζω μα έχω γίνει πια σοφός κι έμαθα να μην πήζω τη μυστική τη συνταγή τώρα θα ανακοινώσω κι εύχομαι απ’ τη μιζέρια σας κι εσάς να σας γλιτώσω δυο πράγματα με βγάζουνε εμένα από το λούκι ?????????????????????? ??????????????????????

Είμαστε εμείς τα δύο τόσο ενωμένα που θα έλεγε κανείς πως είμαστε ένα Δίπλα σου ζω κοντά σου ανασαίνω και αν σε χάσω αυτόματα πεθαίνω Τόσο μεγάλη είν’ η αγάπη αυτή που σου ‘χω που ντύνομαι με αυτό που ντύνεσαι το ρούχο Μία καρδιά χτυπά για μας ρυθμό έχει ένα Στο ξαναλέω. Αφού είμαστε ενωμένα… Όταν πονάς ο πόνος σου αντανακλάται φτάνει σε μένα. Το κορμάκι μου συσπάται Όταν κρυώνεις κι εγώ νιώθω αυτό το κρύο Στο ξαναλέω. Είμαστε ένα. Όχι δύο Είναι αγάπη ή ανάγκη; Δεν το ξέρω Δεν ξέρω αλήθεια αν ποτέ θα καταφέρω να ζήσω μόνο μου. Δεν ξέρω κι αμφιβάλλω “Αυτά είπε χθες.........................”

Να ‘ναι ολάκερη η πόλη αναμμένη κι εγώ σα να ‘χω μια χαρά –ή θλίψη να ‘χω;- να παραμένω με την όψη κουρασμένη κι εκεί κρυφά να κοροϊδεύομαι ότι υπάρχω Να ‘ναι ολόφωτοι οι δρόμοι και τα φώτα σα μια παρέλαση από μνήμες που ‘χα θάψει να μου φωτίζουν του προσώπου τον ιδρώτα μέχρι στους κόμπους του τα κάτοπτρα ν’ αστράψει και να ξυπνήσει ανεξίτηλη μια μόνο να ξεσκεπάσει τα σβησμένα –ως τώρα- ίχνη φέρνοντας τούμπα –μου- το χώρο και το χρόνο μια ξεχασμένη διαδρομή ξανά να δείχνει κι εγώ, να μένω με την όψη κουρασμένη κι η μνήμη αυτή να με τραβά να με πηγαίνει…

Χίλιοι μαστόροι ψάξανε και βρήκαν ένα χάπι που σαν το πιεις λένε ξεχνάς κάθε παλιά αγάπη Η συνταγή είναι απλή το όνομά της γράφεις πάνω στο χάπι και μετά πίνεις για να ξεχάσεις Τα μαύρα μάτια σου κυρά Θέλω να τα ξεχάσω μου φέραν μόνο συμφορά μα τώρα θα ησυχάσω Παίρνω το χάπι των γιατρών του γράφω το όνομά σου κι ένα ποτήρι με αλκοόλ και πίνω στην υγειά σου Αλίμονο – αλίμονο ζημιά που έχω πάθει θα σκάσω θα ρεζιλευτώ ο κόσμος αν το μάθει Πάνω στην παραζάλη μου μέσα στα δάκρυά μου μπερδεύτηκα και έγραψα στο χάπι το όνομά μου Και τώρα αμίλητος γυρνώ Δεν ξέρω το όνομά μου γαμώ τα χάπια των γιατρών γαμώ την γκαντεμιά μου!

Στου κόσμου αυτού το πήγαινε στου κόσμου αυτού το έλα στα μονοπάτια του μυαλού πριν τη μεγάλη τρέλα θα πάρω φόρα ένα πρωί και θα τα κάψω όλα βασανισμένη μου ψυχή ψυχή μου ονειροπόλα Στης ζωής το πήγαινε έλα δε φτουρά τ’ ανθρώπου ο κόπος μα ένα βήμα πριν την τρέλα τα βολεύει όπως – όπως Στου κόσμου αυτού τα ασήμαντα στου κόσμου αυτού τα πρέπει σαν τον τρελό τον έρωτα που όλα τα επιτρέπει θα σηκωθώ ένα πρωί και θα τα κάνω λίμπα βασανισμένη μου ψυχή μονάχη μες στο σύμπαν Στης ζωής το πήγαινε έλα δε φτουρά τ’ ανθρώπου ο κόπος μα ένα βήμα πριν την τρέλα τα βολεύει όπως – όπως

Ξεκινάμε πουλώντας λίγη μαγκιά. Λίγη όμως, μην πάθουμε και τίποτα... Φίλε ήσουν ένας μάγκας πω - πω μάγκας πω - πω μάγκας τώρα θύμα της μαρμάγκας ούτε που μιλάς - Μάγκες βρήκα μια γυναίκα πω - πω μάγκες μια γυναίκα ένα λες και πιάνει δέκα σκέτη συμφορά Ήσουν το ιερό το τέρας της μαγκιάς ήσουν πατέρας τώρα ύφος περιστέρας έχεις όπου πας - Μού ‘σκασε ένα παραμύθι το ‘φαγα σαν κουτορνίθι καταρρίφθηκαν οι μύθοι έτσι φανερά Πες μας μάγκα τι συνέβη στο ταψί ποια σε χορεύει κι εσύ που ‘χες πάνω ανέβει πώς κατρακυλάς -Ήταν λέει από σόι από σόι κομπολόι κι έκατσα να μου τα τρώει -Αχ! Βρε φουκαρά -Ένα δίδαγμα έχω βγάλει... -Πες το να το μάθουν κι άλλοι -...Απ’ το κάτω το κεφάλι γίνονται ζημιές κι η γυναίκα που ναι ψώνιο -Στους αιώνες των αιώνων -για τα φράγκα πάει μόνο κι όχι για ψυχές